18-07-2018 t/m 29-07-2018 Op de valreep even bij kletsen

Zo luitjes op de valreep maar even bij kletsen anders denken jullie misschien dat ik er stiekem tussenuit gepiept ben nou ik kan je verzekeren dat ben ik niet.

We waren gebleven bij:


Woensdag 18-07-2018

Zo alles ingepakt, Panda weer aangekoppeld en rijden maar richting Banja in centraal Servië. Navigatie weer ingesteld en deze volgen. Nou dat heb ik dus weer. Na kilometers door de bergen gereden te hebben, werd ik tegen gehouden door een chauffeur van zo’n mammoet vrachtwagen met va die kei grote rotsblokken er op. Hij vroeg waar ik heen wilde en toen ik dat had uitgelegd, kreeg ik van hem te horen dat ik dan nog wel een tijd kon wachten omdat de weg er nog niet lag. Nou lachen maar niet heus. Ik vroeg hem hoe ik dan in Servië kon komen maar dat wist hij niet.
Inmiddels waren er nog een paar auto’s bij gekomen en die gingen lopend om de bocht kijken (was voor mij te ver dus blij dat zij gingen) en die kwamen terug met het verhaal dat er na de bocht echt niks was. Dus daar stond ik dan met mijn combinatie op een zandpad van ongeveer 20 meter breed. De andere chauffeurs keerden en reden terug en lieten mij gewoon staan in m’n uppie.

Ik had natuurlijk wel een beetje geoefend op achteruit rijden met de Panda achter de Camper, dus ik deed pogingen om het geheel gekeerd te krijgen. Je kunt op je klompen aanvoel dat dat natuurlijk niks werd dus ik was net van plan om de Panda los te koppelen toen er van de berg een luxe auto aankwam en daar sprong een jonge knul uit en die vroeg wat ik aan het doen was. Toen hem dat in mijn koeterwaals engels had uitgelegd schudde hij met zijn hoofd en ging achter het stuur van de Panda zitten en zo hebben we met z’n tweetjes het spul gekeerd, hij sturend met de Panda als ik voor of achteruit ging en ik met de Camper. Ging perfect ik heb hem ook meteen gevraagd of hij een paar weken achter mij aan wilde rijden, maar dat zag hij niet zitten.
Toen we gekeerd waren vroeg hij waar ik naar toe moest. Ik zei Banja in Servië en toen is die aardige jongen op internet gaan kijken en heeft mij helemaal uitgelegd hoe ik moest rijden.

Na hem bedankt te hebben ging ik weer verder en na enige tijd nam de navigatie de nieuwe weg vanzelf over.
Toen kwam ik op een weg door de bergen terecht, helemaal het einde. Die weg was de lust van mijn leven, bijna anderhalf uur alleen maar omhoog rijden met om de paarhonderd meter een haarspeldbocht of een scherpe S-bocht. Stijgingspercentage tussen de 8% en de 10%. Kun je je dat voorstellen puur spel van gas geven, koppelen, remmen en weer gas geven. Je moet het zo zien dat je in een bocht met een diameter van ongeveer acht meter helemaal om moet draaien en in tegengestelde richting weer gelijk naar boven moet rijden en dat alles in de 1e versnelling. Je moet ook aan één stuk door blijven gaan want stil staan is absoluut geen optie met deze combinatie want die krijg je echt niet meer in beweging omhoog.
Heerlijk wat heb ik genoten. Toen ik eenmaal boven was was ik op een punt aangeland, zo hoog ben ik nog nooit geweest met mijn Pandaatje achter mijn Camper. Daarna ongeveer het zelfde verhaal maar dan naar beneden in vijf kwartier, het leek het circuit van Zandvoort wel en beneden geen armen meer over. Dat ik dit allemaal nog kan doen, zalig.

Tot zover is Servië erg saai, hier en daar een huis en verder bijna geen dorpen. Maar goed uiteindelijk in Banja aangekomen bleek de camperplek natuurlijk weer eens niet te bestaan. Wel een zwembad met kleine kinderen. Jammer natuurlijk maar dat soort onduidelijkheden kun je in dit soort landen verwachten.
Wel werd ik onderweg aangehouden door een agent met een rood bordje. Hij sprak alleen maar Servies. Hij wees op mijn gordel, want ja die had Nicootje natuurlijk weer niet om en maakte een schrijf beweging met zijn vinger op een stukje papier. Ik moest mijn paspoort afgeven. Toen hij er in keek zei hij Holland? ik zei ja, toen zei hij Amsterdam? ik zei ja en terwijl ik helemaal niets met voetballen heb zei ik meteen Ajax. Toen zei hij Ajax champignon, gaf mijn paspoort terug en ik mocht weer gaan.

Ook de volgende camperplaatsen die ik op de site had zien staan bestonden niet en dus been ik maar door blijven rijden in de hoop een camping tegen te komen. Uiteindelijk heb ik met toestemming op de parkeerplaats van een benzine station overnacht.

Donderdag 19-07-2018

Aangezien Servië mij, na de bergrit, verder niet kon bekoren ben ik vandaag vertrokken naar de plaats Podgorica in Montenegro.

Onderweg druk verkeer op de weg door de bergen richting Montenegro en ongeveer een uur achter een vrachtwagen gezeten omdat het niet verantwoord was om in te halen. Saai dus, maar toen we uit eindelijk in een dorpje kwamen mocht je daar het hele dorp door inhalen, dus ik verhoogde mijn snelheid tot ongeveer zeventig kilometer per uur (je mocht daar 80) en ging de vrachtwagen inhalen, wat denk je toe ik halverwege de vrachtwagen reed begon hij heel hard te toeteren en trok in een keer helemaal naar links waardoor ik met volle snelheid met de Panda er achter het trottoir op werd gedrukt, die imbeciel. Ik was blij dat er geen lantaarnpalen op de stoep stonden en dat er op dat moment geen mensen liepen want ik kon geen kant op. Ik heb toen vol gas gegeven en ben voorbij hem dwars over de weg gaan staan zodat niemand meer verder kon. Ik ben uitgestapt en naar de vrachtwagen toegelopen om te vragen of hij gek was geworden maar alle deuren waren op slot en de ramen dicht lafaard. Hij had natuurlijk als ik vervelend wilde doen wel pech want hij zat nu in de bergen achter mij. Maar ja wat heb je aan die gijn en gelukkig kwamen we vrij snel bij de grensovergang waar ik snel door mocht rijden en hij aan de rij met vrachtwagens aan moest sluiten voor lading controle. Toen was ik hem meteen kwijt en heb hem ook niet meer terug gezien.

Uiteindelijk in Podgorica aangekomen en je raad het al de camperplaats was niet te vinden. Na door wat buitenwijken te hebben gereden zag ik een hotel die op z’n bord ook aangaf dat je er met je camper mocht staan. Dus ik stoppen en naar binnen, ja ik kon daar met de camper staan. Ik reed de camper het terrein op, toen kwam die man boos naar mij toe want hij vond het niet leuk dat ik met twee auto’s naar binnen kwam. Ik vroeg hem wat het probleem was, maar dat wist hij niet hij vond het alleen niet leuk want hij had het niet verwacht. Ik vroeg hem of hij soms meer geld wilde hebben, maar dat wilde hij niet. Hij ging mij wel precies vertellen waar ik de camper mocht zetten en waar de Panda en dat ik dan morgen zo weer weg kon, ha ha ha. Want toen ik hem vertelde dat ik van plan was om twee nachten te blijven had hij het niet meer. Ik weet niet wat die man bezielde maar ja na een kwartiertje was hij tot rust gekomen heeft stroom voor mij geregeld en wilde dan wel meteen geld voor twee nachten. Hij vertelde dat er ook WiFi was maar ik denk dat hij dat in z’n nijd heeft uitgezet want ik was van internet verstoken

Zaterdag 21-07-2018

Vandaag naar Camping Tirana in Tirana Albanië.
Het is altijd al een beetje mijn wens geweest om Albanië te bezoeken. Misschien wel omdat je er vroeger altijd omheen moest rijden en er niet in mocht. Maar nu mag dat weg dus de TomTom ingesteld en rijden maar.
Bij de grens met Albanië vroegen ze ook om mijn kentekenbewijs en dat heb ik gegeven, maar ik stond zo dicht bij het loketje dat ze nooit kon zien dat er nog een auto achter hing en ik heb haar ook maar niet wakker gemaakt. Overigens heb ik voor het eerst van mijn leven een stempel in mijn paspoort gekregen, leuk hoor.

Maar goed intussen volgden we nog steeds de TomTom en we reden op een redelijke weg die op een gegeven moment stevig begon te klimmen waardoor ik uiteindelijk bij een kruising kwam waarvan ik dacht dat daar de wereld ophield. Ik stopte en ging lopend kijken, nou het was maar goed dat ik gestopt was want anders was ik compleet naar beneden gestort denk ik. Als ik zag waar ik verder zou moeten, nou ik niet. Ik denk dat het hellingspercentage daar dik boven de 13% was. Ik zag een stukje terug wat werklui die met een huis bezig waren en toen ik die richting uitliep riepen ze al “camping”? ik zei ja en toen zeiden zij dat ik inderdaad daar naar beneden zou moeten. Ik stelde mij voor dat als ik daar beneden was en de camping was niet leuk dat ik dan ook de zelfde weg weer naar boven zou moeten. Ik was er van verzekerd dat de combinatie dat niet ging redden.

Met veel pijn en moeite heb ik het spul gekeerd en toen ik van plan was terug te rijden hielden ze mij aan. Eén van de werklieden heeft toen de camping gebeld en toen is de campingbaas met z’n buggie naar mij toegekomen en heeft mij een weg andersom gewezen die best wel stevig klom maar goed te rijden was.

Nog nooit ben ik bij mijn trektochten zolang op een camping blijven staan maar deze camping was zo mooi en de mensen waren zo lief dat ik het jammer vind om morgen weer verder te gaan. Ze kwamen elke morgen aan mij vragen of alles goed ging en de campingbaas wilde mij wel met de buggie naar het lager gelegen meer, dat ook bij de camping hoort, brengen omdat ik het naar beneden wel redde maar dan niet meer naar boven kon.

In Tirana moet je heel goed zoeken naar bijvoorbeeld een supermarkt want ze zijn zo klein dat je er heel gauw weer voorbij bent. Als je in het centrum in het drukke verkeer terecht komt dan kun je beter omkeren en terug gaan want dit is één grote chaos.

Ik had langs de weg bij toeval een Burger-nogwat gevonden en wilde daar even iets eten. Nou dan begint de lol want dan rijdt je een parkeerterrein op en zodra je er op bent rent een soort politieagent heftig fluiten op z’n fluitje voor je auto en begint alle kanten op de zwaaien met zijn armen zodat je echt niet weet wat hij nou van je wil. Ik had wel gezien dat ik tegen de pijlen inreed maar ja wie let daar nou op. Ik stopte en toen vroeg hij wat ik wilde. Ik zei toen dat ik iets wilde eten en toen wees hij mij een parkeerplek en zei dat de hond niet mee mocht. Waar nu al die drukte voor was geweest dat weet ik nog niet. Toen ik weer naar mijn auto terug liep salueerde ik naar hem en hij salueerde terug.
Twee dagen later precies het zelfde spelletje, ik vond het wel leuk. Toen ik weer naar mijn auto liep salueerden we weer naar elkaar en ik gaf hem een hand met wat kleingeld om wat te drinken. Hij schreeuwde bijna dat hij dat niet wilden maar gaf het niet terug.
Toen ik weer twee dagen later alleen een colaatje wilde drinken, salueerde hij al toen ik aankwam en hij wees mij ook direct een parkeerplaats heel dicht bij de burger tent. Toen ik gedronken had en weer terugliep gaf ik hem weer wat kleingeld en dat wilde hij nu toch wel hebben. Wat een poppenkast he.

Enige dagen terug bij de buren op de camping gegeten, was erg gezellig alleen kwamen die mensen zelf bijna niet aan het woord want Nico zat weer op z’n praatstoel.
Vanmiddag met de zoon Ezra van deze mensen de Droon uitgeprobeerd die ik een aantal weken voor de vakantie gekocht heb. Leuk speelgoed, Ezra had het vrij snel door en voor mij betekent dat nog een tijdje oefenen.

Dan morgen op weg naar het plaatsje Ammoudia langs de kust van Griekenland, dus zou ik zeggen tot dan en voor nu welterusten...........................